لذت‌بخش‌ترین کار در آغاز هر سال برای من، نوشتن و مرور تجربههای سال قبل است. پس بی‌درنگ برویم سراغ تجربههای سال صفر دو. چهارده اثر
بخش زیادی از تقلاهای بشر برای کسب اطلاعات جدید وابسته به این دیدگاه است که دانایی توانایی می‌آورد. اما آیا می‌توان انباشت اطلاعات را هم‌سنگ
شیخ ابوسعید ابوالخیر گفته: ما را بجز این جهان، جهانی دگر است جز دوزخ و فردوس مکانی دگر است زیر لب تکرار می‌کنم: «جز دوزخ
کلیپ‌های کوتاه، معمولا اولین گزینه برای کسانی‌ست که می‌خواهند به شناخت خوبی از عوالمات درونی‌شان برسند. کتاب‌های روانشناسی و خودیاری در جایگاه دوم قرار می‌گیرد
ذهن هر کسی را بتکانی، دسته‌دسته برگه می‌ریزد روی زمین. برگه‌هایی که روی آن برنامه‌ی روزانه‌‌ی افسانه‌ای نوشته شده. انگار که تمرکز روی یک کار
لپ‌تاب جلوی رویم باز است. سعی می‌کنم تعداد کلمات یادداشت‌های روزانه‌ام را افزایش بدهم. هم‌زمان نگران دوره‌ای هستم که آخرین مهلت ثبت‌نامش امشب است و
همه از لزوم آینده‌نگری حرف می‌زنند. جایش مهم نیست؛ از صف نان بگیر تا دردودل‌های دو مادر که منتظرند کلاس زبانِ فرزند دلبندشان تمام شود.
مقاومت می‌کند، ذهنم را می‌گویم. کارها سروسامان پیدا نمی‌کند. مسیرها هموار نمی‌شود. همه‌ی این‌ها زیر سر یک کلمه‌ی پنج حرفی‌ست؛ اجبار. یاد نمی‌گیرد، ذهنم را
فرایند یادگیری من کاملا متفاوت بود. یک روز با دنبال‌کردنِ خطوط کتاب و جزوه به شناخت بهتری می‌رسیدم و روز دیگر با بلندخوانی. گاهی وقت‌ها
چرا مدام حرف می‌زنیم؟ چون به آن نیاز داریم و یا هنوز از اهمیت سکوت آگاه نیستیم. شاید پشت پرده‌ی این حرف‌زدن‌های افراطی عاملی وجود